The Destruction of Sennacherib

The Destruction of Sennacherib

 

Written and translated into Classical Armenian

by Lord Byron

(1815)

 

The Assyrian came down like the wolf on the fold, 

And his cohorts were gleaming in purple and gold; 

And the sheen of their spears was like stars on the sea, 

When the blue wave rolls nightly on deep Galilee. 

 

Like the leaves of the forest when Summer is green, 

That host with their banners at sunset were seen: 

Like the leaves of the forest when Autumn hath blown, 

That host on the morrow lay withered and strown. 

 

For the Angel of Death spread his wings on the blast, 

And breathed in the face of the foe as he passed; 

And the eyes of the sleepers waxed deadly and chill, 

And their hearts but once heaved, and for ever grew still! 

 

And there lay the steed with his nostril all wide,

But through it there rolled not the breath of his pride; 

And the foam of his gasping lay white on the turf, 

And cold as the spray of the rock-beating surf. 

 

And there lay the rider distorted and pale, 

With the dew on his brow, and the rust on his mail: 

And the tents were all silent, the banners alone, 

The lances unlifted, the trumpet unblown. 

 

And the widows of Ashur are loud in their wail, 

And the idols are broke in the temple of Baal; 

And the might of the Gentile, unsmote by the sword, 

Hath melted like snow in the glance of the Lord!

 

—

 

Կոտորած բանակին Սենեքերիմայ

Լորտ Պայրըն

 

Հրոսէր Ասուր որպէս զգայլ ի հօտ գառանց.

Վաշտք իւր վառեալք ոսկեփողփող ծիրանեծագ,

Եւ շողք տիգացն որպէս աստեղք հարեալ թափանց

Ի Գալիլեայն գիշերաշարժ կապոյտ կոհակ։

 

Որպէս սաղարթք մայրեաց դալար ամարայնի

Դրօշք թշնամեաց շողշողային ի մուտս արփւոյն.

Որպէս սաղարթք մայրեաց տմոյն ի յաշնայնի

Գունդք թշնամեաց տապաստ կային ի դարձն այգոյն։

 

Քանզի սփռեաց զթեւս ի միջի՝ հրեշտակ մահուն.

Յերթալն իւրում փչեաց ի դէմս գնդին չուառ.

Եւ կափուցան աչք նիրհելոցն ի ցուրտ ի քուն,

Եւ սիրտք զմի նուագ ամբարձեալք՝ ցածեան ի սպառ։

 

Անդ տարածեալ կայ երիվար ռնգամքն բաց,

Այլ ոչ հրաշունչ փորատելով ահեղալանջ.

Փրփուրն յերախ ձեան գոյն մածեալ վերայ մարգաց,

Ցուրտ զինչ կոհակ բաղխեալ ընդ ժայռ ու ի ծով նահանջ։

 

Եւ անդ հեծեալ դնի յորսայս եւ դալկահար,

Յօնք ցօղաթուրմ, կազմած զինուն հարեալ ի ժանգ.

Անդ վրանք կանգնեալք լռինք, եւ անդ դրօշք վայրապար,

Անդ նիզակք կոր, եւ փողք անձայն ու անարաձագանգ։

 

Եւ ողբս առեալ ճչեն կոծին այրիքն Ասուր.

Կործան դնին կուռք ի տաճարս Բահաղու.

Եւ զօրութիւն հեթանոսաց մաշեալ ի սուր,

Ի հայել Տեառն՝ որպէս զձիւն հալեալ հեղու։