Hymn on Love

Below is St. Paul's hymn on love from his first letter to the Corinthians, which, according to the Oxford Study Bible, "is concerned directly or indirectly with doctrinal and ethical problems that were disturbing the Corinthian church. In settling these local problems, Paul has bequeathed to the Church universal some of the most exalted chapters in his correspondence, such as the hymn on Christian love [chapter 13]", which follows:

If I speak in the tongues a of men or of angels, but do not have love, I am only a resounding gong or a clanging cymbal. If I have the gift of prophecy and can fathom all mysteries and all knowledge, and if I have a faith that can move mountains, but do not have love, I am nothing. If I give all I possess to the poor and give over my body to hardship that I may boast, but do not have love, I gain nothing. 

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It does not dishonor others, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. 

Love never fails. But where there are prophecies, they will cease; where there are tongues, they will be stilled; where there is knowledge, it will pass away. For we know in part and we prophesy in part, but when completeness comes, what is in part disappears. When I was a child, I talked like a child, I thought like a child, I reasoned like a child. When I became a man, I put the ways of childhood behind me. For now we see only a reflection as in a mirror; then we shall see face to face. Now I know in part; then I shall know fully, even as I am fully known.

And now these three remain: faith, hope and love. But the greatest of these is love.

And here are the Grabar lines:

Եթէ զլեզուս մարդկան խօսիցիմ եւ զհրեշտակաց, եւ սէր ոչ ունիցիմ, եղէ ես իբրեւ զպղինձ որ հնչէ, կամ իբրեւ զծնծղայս որ ղօղանջեն: Եւ եթէ ունիցիմ զմարգարէութիւն, եւ գիտիցեմ զխորհուրդս ամենայն եւ զամենայն գիտութիւն, եւ եթէ ունիցիմ զամենայն հաւատս մինչեւ զլերինս փոփոխելոյ, եւ սէր ոչ ունիցիմ, ոչինչ եմ: Եւ եթէ ջամբիցեմ զամենայն ինչս իմ աղքատաց, եւ մատնիցեմ զմարմինս իմ յայրումն, եւ սէր ոչ ունիցիմ, ոչինչ օգտիմ: 

Սէր երկայնամիտ է, քաղցրանայ. սէր ոչ նախանձի, ոչ ամբարհաւաճէ, ոչ հպարտանայ: Ոչ յանդգնի, ոչ խնդրէ զիւրն, ոչ գրգռի, ոչ խորհի զչար: ոչ խնդայ ընդ անիրաւութիւն, այլ խնդայ ընդ ստուգութիւն: ամենայնի տեւէ, ամենայնի հաւատայ, ամենեւին յուսայ, ամենայնի համբերէ:

Սէր ոչ երբեք անկանի. եթէ մարգարէութիւնք են, խափանեսցին, եթէ լեզուք` լռեսցեն, եթէ գիտութիւն` խափանեսցի: Քանզի փոքր ի շատէ գիտեմք, եւ փոքր ի շատէ մարգարէանամք: Այլ յորժամ եկեսցէ կատարումնն, փոքր ի շատէս խափանեսցի: Մինչ տղայն էի, իբրեւ զտղայ խօսէի, իբրեւ զտղայ խորհէի, իբրեւ զտղայ համարէի. այլ յորժամ եղէ այր, զտղայութեանն ի բաց խափանեցի: Այժմ տեսանեմք իբրեւ ընդ հայելի օրինակաւ, այլ յայնժամ` դէմ յանդիման. այժմ խելամուտ եմ փոքր ի շատէ, այլ յայնժամ գիտացից, որպէս եւ նայն ծանեաւ զիս:

Բայց արդ մնան հաւատք, յոյս, սէր, սոքա երեքեան. եւ մեծ քան զսոսա սէր է:

You can do a side-by-side reading of the Classical Armenian lines with the KJV translation at Arak29.