Theophrastus' Characters: The Surly Man

 Theophrastus' Characters

 
—

SURLINESS

Surliness is discourtesy in words. The Surly man is one who, when asked where so-and-so is, will say, ‘Don’t bother me’; or, when spoken to, will not reply. If he has anything for sale, instead of informing the buyers at what price he is prepared to sell it, he will ask them what he is to get for it. Those who send him presents with their compliments at feast-tide are told that he ‘will not touch’ their offerings. 

        He cannot forgive a person who has besmirched him by accident, or pushed him, or trodden upon his foot. Then, if a friend asks him for a subscription, he will say that he cannot give one; but will come with it by and by, and remark that he is losing this money also. 

        When he stumbles in the street he is apt to swear at the stone. He will not endure to wait long for anyone; nor will he consent to sing, or to recite, or to dance. He is apt also not to pray.

Վասն վիսութեան

Վիստութիւն է դաժանութիւն բարուց ի բանս. եւ վէս այն՝ որ եթէ հարցանիցի թէ ո՛ւր է այս անուն, Զի՞ կայ իմ, ասէ, եւ նորա. եւ թէ խօսիցի ոք ընդ նմա, չտայ պատասխանի։ Եւ ի վաճառելն ինչ՝ չասէ գնելեացն քանոյ տայցէ, այլ խոյզ եւ խնդիր առնէ թէ զի՛նչ գտանիցէ։ Եւ որ մեծարիցեն զնա եւ առաքիցեն ինչ ի տօնս, ասէ ցնոսա, թէ եւ ճաշակիցէ իսկ ոչ յնծայիցն։

        Ոչ ներէ ամենեւին՝ եթէ ոք յանկարծ ակամայ խթիցէ զնա կամ կոխեսցէ ի վերայ  նորա։ Եւ բարեկամի՝ որ ի հանգանակ նպաստ լինել ժտիցէ, Ոչ ունիմ, ասէ, տալ. ապա առեալ տանի ինչ, Եւ այս եւս արծաթ, ասէ, ահա գնայ ի կորուստ։ 

        Եւ թէ գթիցէ յուղւոջ, եւ քարին եւս անձծս եւ նզովս կարդայ։ Յանձն ումեք չառնու սպասել օգուտ ժամս. ոչ երգել կամի յերախանս, ոչ բան արտասանել եւ ոչ ի պարու անցանել. եւ զառ Աստուած աղօթսն գլխովին կարող է ապախտ առնել։

αὐθαδείας

ἡ δὲ αὐθάδειά ἐστιν ἀπήνεια ὁμιλίας ἐν λόγοις, ὁ δὲ αὐθάδης τοιοῦτός τις, οἷος ἐρωτηθείς: 'ὁ δεῖνα ποῦ ἐστιν;᾽ εἰπεῖν: 'πράγματά μοι μὴ πάρεχε᾽: καὶ προσαγορευθεὶς μὴ ἀντιπροσειπεῖν. καὶ πωλῶν τι μὴ λέγειν τοῖς ὠνουμένοις, πόσου ἂν ἀποδοῖτο, ἀλλ᾽ ἐρωτᾶν, τί εὑρίσκει. καὶ τοῖς τιμῶσι καὶ πέμπουσιν εἰς τὰς ἑορτὰς εἰπεῖν, ὅτι οὐκ ἂν γένοιτο διδόμενα: 

        καὶ οὐκ ἔχειν συγγνώμην οὔτε τῷ ἀπώσαντι αὐτὸν ἀκουσίως [οὔτε τῷ ὤσαντι] οὔτε τῷ ἐμβάντι. καὶ φίλῳ δὲ ἔρανον κελεύσαντι εἰσενεγκεῖν εἰπών, ὅτι οὐκ ἂν δοίη, ὕστερον ἥκειν φέρων καὶ λέγειν, ὅτι ἀπόλλυσι καὶ τοῦτο τὸ ἀργύριον. 

        καὶ προσπταίσας ἐν τῇ ὁδῷ δεινὸς καταράσασθαι τῷ λίθῳ: καὶ [ἀναμεῖναι] οὐκ ἂν ὑπομεῖναι πολὺν χρόνον οὐθένα. καὶ οὔτε ᾆσαι οὔτε ῥῆσιν εἰπεῖν οὔτε ὀρχήσασθαι ἂν ἠθέλησε. δεινὸς δὲ καὶ τοῖς θεοῖς μὴ ἐπεύχεσθαι.