Theophrastus' Characters: Petty Pride

 Theophrastus' Characters

 
—

PETTY PRIDE

Petty Pride will seem to be a vulgar appetite for distinction; and the Pettily-proud man of a kind that when he is invited out to dine must needs find place to dine next the host; and that will take his son off to Delphi to cut his first hair. Nothing will please him but his lackey shall be a blackamoor. When he pays a pound of silver he has them pay it in new coin.

        He is apt, this man, if he keep a pet jackdaw, to buy a little ladder and make a little bronze shield for that jackdaw to wear while he hops up and down upon the ladder. Should he sacrifice an ox, the scalp or fontlet is nailed up, heavily garlanded, over against the entrance of the house, so that all that come in may see it is an ox he has sacrificed. When he goes in procession with the other knights, his man may take all the rest of his gear away from him, but he puts on the cloak and makes his round of the marketplace in his spurs.

        Should his Melitean lapdog bite, he will make him a tomb and set up on it a stone to say ‘Branch, of Melitè.’ Should he have cause to dedicate a bronze finger or tone in the temple of Asclepius, he is sure to polish it, wreath it, and anoint it, every day.

        This man, it is plain, will contrive it wth his fellow magistrates that it be he that shall proclaim the sacrifice to the people; and providing himself a clean coat and setting a wreath on his head, will stand forth and say ‘The Magistrates have performed the rites of the Milk-Feast, Athenians, in honor of the Mother of the Gods; the sacrifice is propitious, and do you accept the blessing.’ This done he will away home and tell his wife what a great success he has had.

 

Վասն Սնափառութեան

Սնափառութիւն թուի լինել անարժան տենչումն պատուոյ։ Եւ սնափառ այնպիսի ոք է, որ թէ յընթրիս կոչեսցի՝ ջանայ երթալ առ կոչնատեառնն բազմել ի սեղան։ Զորդի իւր ի Դելփիս առեալ տանի՝ անդ փոքրել զհերսն. եւ հոգայ՝ զի լինիցի իւր սպասաւոր եթովպացի։ Եւ իբրեւ արծաթոյ մնաս մի ումեք հատուցանելուց իցէ, ջանայ նորս եւ փայլունս տալ։

        Եւ ճային զոր առ տնին բուծանէ՝ ոչ մոռանայ դնել սանդղիկ, եւ առնել վահանակ պղնձի, զոր առեալ ճային ոստոստիցէ ի սանդուղսն։ Եւ եթէ զարջառ մատուցանիցէ զոհ, զմորթ խալամոյն եղջերովին հանդէպ մտից տանն կախէ զձոլոյ՝ մեծամեծ պսակօք շուրջ պսակեալ, զի որ մտանենն տեսցեն ամենեքեան՝ թէ զարջառ զենեալ է։ Եւ յետ ընդ ասպետսն ի հանդէս հեծանելոյ՝ զայլն ամենայն տայ ցծառայն տանել ի տուն, եւ ինքն արկեալ զամղանն՝ մտրակք յոտս ճեմ առեալ զգնայ ի հրապարակին։

        Եւ իբրեւ շնիկն Մելիտական իւր մեռանիցի, գերեզման շինէ նմա եւ մահարձան կանգնեալ գրէ ի վերայ Շառաւիղ Մելիտինոյ։ Եւ կախեալ յուխտ մանեակ պղնձի ի մեհենին Ասկղեպեայ՝ պսակօք մաշէ զայն եւ օծանէ զօր ամենայն։

        Ջանայ հնարի եւ առ պետական աւագորերոյն՝ զի խորհրդոց զոհիցն ինքն լիցի ազդարար առ ժողովուրդն. եւ զգեցեալ պայծառ պատմուճան՝ պսակ ի գլուխ ելանէ առ նոսա եւ ասէ. Ա՛րք աթենացիք, զոհեցաք իշխանքս դիցամօրն. Պատարագք մեր ընդունելի են եւ բարենշան. եւ դուք ընկալարո՛ւք զբարիս։ Յետ ազդեցուցանելոյ զպատգամս զայս՝ երթայ ի տուն եւ պատմէ կնոջ իւրում, թէ ո՛րպէս առաւել քան զոր կամէր յաջողեցաւ նմա ամենայն։

Μικροφιλοτιμίας

ἡ δὲ μικροφιλοτιμία δόξει εἶναι ὄρεξις τιμῆς ἀνελεύθερος, ὁ δὲ μικροφιλότιμος τοιοῦτός τις, οἷος σπουδάσαι ἐπὶ δεῖπνον κληθεὶς παρ᾽ αὐτὸν τὸν καλέσαντα κατακείμενος δειπνῆσαι. καὶ τὸν υἱὸν ἀποκεῖραι ἀγαγὼν εἰς Δελφούς. καὶ ἐπιμεληθῆναι δέ, ὅπως αὑτῷ ὁ ἀκόλουθος Αἰθίοψ ἔσται. καὶ ἀποδιδοὺς μνᾶν ἀργυρίου καινὸν ποιῆσαι ἀποδοῦναι.

        καὶ κολοιῷ δὲ ἔνδον τρεφομένῳ δεινὸς κλιμάκιον πρίασθαι καὶ ἀσπίδιον χαλκοῦν ποιῆσαι, ὃ ἔχων ἐπὶ τοῦ κλιμακίου ὁ κολοιὸς πηδήσεται. καὶ βοῦν θύσας τὸ προμετωπίδιον ἀπαντικρὺ τῆς εἰσόδου προσπατταλῶσαι, στέμμασι μεγάλοις περιδήσας, ὅπως οἱ εἰσιόντες ἴδωσιν, ὅτι βοῦν ἔθυσε. καὶ πομπεύσας μετὰ τῶν ἱππέων τὰ μὲν ἄλλα πάντα δοῦναι τῷ παιδὶ ἀπενεγκεῖν οἴκαδε, ἀναβαλόμενος δὲ θοἰμάτιον ἐν τοῖς μύωψι κατὰ τὴν ἀγορὰν περιπατεῖν.

        καὶ κυναρίου δὲ Μελιταίου τελευτήσαντος αὐτῷ μνῆμα ποιῆσαι καὶ στηλίδιον ποιήσας ἐπιγράψαι 'κλάδος Μελιταῖοσ᾽. καὶ ἀναθεὶς δακτύλιον χαλκοῦν ἐν τῷ Ἀσκληπιείῳ τοῦτον ἐκτρίβειν στεφανοῦν ἀλείφειν ὁσημέραι.

        ἀμέλει δὲ καὶ συνδιοικήσασθαι παρὰ τῶν πρυτάνεων, ὅπως ἀπαγγείλῃ τῷ δήμῳ τὰ ἱερά, καὶ παρεσκευασμένος λαμπρὸν ἱμάτιον καὶ ἐστεφανωμένος παρελθὼν εἰπεῖν: 'ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, ἐθύομεν οἱ πρυτάνεις [τὰ ἱερὰ] τῇ Μητρὶ τῶν θεῶν τὰ Γαλάξια, καὶ τὰ ἱερὰ καλά, καὶ ὑμεῖς δέχεσθε τὰ ἀγαθά᾽. καὶ ταῦτα ἀπαγγείλας ἀπιὼν διηγήσασθαι οἴκαδε τῇ αὑτοῦ γυναικί, ὡς καθ᾽ ὑπερβολὴν εὐημέρει.