Address to the Ocean

Address to the Ocean 

Written and translated into Classical Armenian

by Lord Byron

1

 

There is a pleasure in the pathless woods, 

There is a rapture on the lonely shore, 

There is society where none intrudes, 

By the deep Sea, and music in its roar: 

I love not Man the less, but Nature more, 

From these our interviews, in which I steal 

From all I may be, or have been before, 

To mingle with the Universe, and feel 

What I can ne’er express, yet cannot all conceal.

 

2 

 

Roll on, thou deep and dark blue Ocean—roll! 

Ten thousand fleets sweep over thee in vain; 

Man marks the earth with ruin—his control 

Stops with the shore;—upon the watery plain 

The wrecks are all thy deed, nor doth remain 

A shadow of man’s ravage, save his own, 

When for a moment, like a drop of rain, 

He sinks into thy depths with bubbling groan, 

Without a grave, unknelled, uncoffined, and unknown.

 

3

 

His steps are not upon thy paths,—thy fields 

Are not a spoil for him,—thou dost arise 

And shake him from thee; the vile strength he wields 

For earth’s destruction thou dost all despise, 

Spurning him from thy bosom to the skies, 

And send’st him, shivering in thy playful spray 

And howling, to his gods, where haply lies 

His petty hope in some near port or bay, 

And dashest him again to earth:—there let him lay.

 

4

 

The armaments which thunderstrike the walls 

Of rock-built cities, bidding nations quake, 

And monarchs tremble in their capitals. 

The oak leviathans, whose huge ribs make 

Their clay creator the vain title take 

Of lord of thee, and arbiter of war; 

These are thy toys, and, as the snowy flake, 

They melt into thy yeast of waves, which mar 

Alike the Armada’s pride, or spoils of Trafalgar.

 

5

 

Thy shores are empires, changed in all save thee—
Assyria, Greece, Rome, Carthage, what are they?
Thy waters washed them power while they were free
And many a tyrant since: their shores obey
The stranger, slave, or savage; their decay
Has dried up realms to deserts: not so thou,
Unchangeable save to thy wild waves’ play—
Time writes no wrinkle on thine azure brow—
Such as creation’s dawn beheld, thou rollest now.

 

6

 

Thou glorious mirror, where the Almighty’s form
Glasses itself in tempests; in all time,
Calm or convulsed—in breeze, or gale, or storm,
Icing the pole, or in the torrid clime
Dark-heaving;—boundless, endless, and sublime—
The image of Eternity—the throne
Of the Invisible; even from out thy slime
The monsters of the deep are made; each zone
Obeys thee: thou goest forth, dread, fathomless, alone.

 

7

 

And I have loved thee, Ocean! and my joy
Of youthful sports was on thy breast to be
Borne like thy bubbles, onward: from a boy
I wantoned with thy breakers—they to me
Were a delight; and if the freshening sea
Made them a terror—’twas a pleasing fear,
For I was as it were a child of thee,
And trusted to thy billows far and near,
And laid my hand upon thy mane—as I do here.

 

—

 

Ուղերձ առ Ովկիանոս

Լորտ Պայրըն

 

1

 

Հեշտալիք ինձ անտառք անհետք եւ անկոխք,

Զմայլեցուցիչք ոգւոցս՝ ափունք մենաւոր.

Ընկերութի՜իւն՝ զոր ոչ յանկարծ խռովէ ոք,

Ի ծովն ի խոր, ուր ձայնք նուագաց՝ ալիքն իւր։

Զմարդիկ չատեամ, յաւէտ սիրեմ զբնութիւն,

Մինչ յայց սոցին երթամ, ի նոյնս զիս ծածկել

Յորմէ եղէն եւ յոր կարեմս լինել,

Զանձն իմ խառնել ընդ տիեզերս եւ զգալ

Զոր ոչ յայտնել կարեմ եւ ոչ լուռ ինչ կալ։

 

2

 

Ե՜րթ ովկէան արջնակապոյտ, թափ ընդ թափ.

Զուր զմկանամք քովք սահարկէ նաւախումբ.

Մարդ աւերէ զերկիր, կասի առ ծովափ.

Անդ քո եզերք արձանանան նմին թումբ։

Ի ջուրցն ի դաշտ՝ դու լոկ գործես աւերած.

Մի է միայն մարդոյն աւեր ընդ. ինքն իսկ,

Յորժամ հանգոյն տեղատարափ անձրեւաց

Վիժէ ճողփմամբ ի խորս քոյին յորձանոտ,

Անդագա՜ղ, անհունչ, անպատ ու անծանօթ։

 

3

 

Ոչ ձգեսցեն ոտք նորա բնաւ հետս ի քեզ.

Ոչ վարեսցէ զկապուտ հովտացդ յաւարի.

Դու վերացեալ՝ ի բաց զնա հերքեսցես,

Հենգնեալ զուժովն՝ որով նա դղորդ տայ երկրի.

Անդընդմուղ տրոփմամբ ձգես զնա ընդ երկին,

Եւ ջախջախեալ տաս խաղալիկ քոց ծփանց,

Մինչ նա դեռ դից մաղթէ, ու առ յոյս չըւառին՝

Հուպ նաւակայս կամ գոգ ուրեք չնորհէ բաղդ.

Վարեալ ձգես ի ցամաք. թո՛ղ կացցէ անդ։

 

4

 

Որմնախարխար զէնք որձաքար դղեկաց,

Սարսեցուցիչք ազանց բախմամբ չանթակոփք,

Թագաւորաց դրդուիչք ի գահս անդ իւրեանց,

Կիտահասակ կաղնեկուռ նաւք լայնակողք՝

Յոր պանծացեալ կոչեն հաստիչքն հողեղէն,

Զանձինս իշխան ծովու եւ տեարս մարտից,

Սոքա զբօսանք են քո, եւ զերդ ձեան ծըւէն

Յալեացդ հալին փրփուրս՝ ելոցն ոտնհար,

Գոռն Արմատայ եւ նշխարաց Դրափալկար։

 

5

 

Ափունքդ այդ են պետութիւնք՝ բիւր փոխեալ դէպ.

Ասուր, Ելլադ, Հռովմ, Կարքեդոն, զի՞նչ դոքին.

Ջուր քո մաշէր զնոսա, մինչ բռնակերպտ

Յազատութեան մինչ իւրեանց դեռ յողային.

Եկաց, խժից եւ ստրկաց նոք արկին սանձ.

Յանկման նոցա պատք ու անապատք գըձձեցան.

Ոչ այդպէս դու. կաս անփոխ բաց ի մկանանց.

Կապոյտ դիմիդ չածէ խորշոմս ամանակ,

Իբր ի ստեղծմանն այգուն՝ հոսես նոյնգունակ։

 

6

 

Ո՜վ հրաշափառ դու հայելի, յոր Վեհին

Կերպարանի դիմակ ի ծուփս մրըրկաց.

Եւ մինչ հանդարտ, մինչ ի սարսուռ, ի հովին,

Ի փոթորիկս, առ սառնասոյզ բեւեռաց,

Եւ ընդ թօնուտ այրեցածին խորշակաւ,

Անեզր ու անհուն յաւերժութեան դու պատեր,

Գահ անտեսին։ Ի քո հիւթոյ կառուցաւ,

Ջոլիր զեռնոց վըհիդ. երկիր քեզ պատկառ.

Սիգաս դու պերճ, անհետազօտ մենափառ։

 

7

 

Եւ սիրեցի ես զքեզ ո՜ ովկէան.

Ինձ մանկական զբօսանք եղեն քո ալիք,

Սահիլ ի նոյնս՝ պըղպըջտկաց քոց նման,

Եւ ափնակոծ կոհակքդ ինձ միշտ խաղալիկք.

Հաճոյք էին ինձ այնք. եւ ծով թէ ցրտիկ,

Ահ արկանէր նոքօք՝ ախորժ եւ ահն էր.

Զի նման նոցին էի եւ ես քո մանկիկ,

Վստահ յալեացդ զբօսակս մերձ եւ հեռուստ,

Եւ ձեռն իմ էր՝ իբր արդ՝ ի բաշ քո հարուստ։