The Violet and the Lily (from the Fables of Mkhitar Gosh)
Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps
Մանիշակն եւ Շուշանն
յԱռակք Մխիթար Գոշի
Ըստ
գարնանային
գարուն - spring
յեղանակի
երանէին
երանել - to wish that
ոմանք զգեղեցկութիւն
մանիշակի
մանիշակ - violet
. եւ նա ճշմարիտ կարծեալ յանմտաց զասացեալն, եւ
առաքեաց առ շուշան հրեշտակ՝
առաքել առ շուշան հրեշտակ - to send to the lily a messenger
առնել ընդ նմա բարեկամութիւն, վասն նմանութեան կարծեացն. զի
գովիչքն
գովիչք - praisers
նման եւս ասէին շուշանի. եւ նա պատասխանեալ ասաց՝ եթէ դու այժմ ծաղկեալ զարդարիս, եւ ես տակաւին իբր
գօսացեալ
գօսանալ - to dry-up, to become barren
եւ անյայտ. ներեա մինչ եւ ես
ծաղկեցայց
ծաղկիլ - to blossom
։ Եւ
յանսալ
անսալ - to listen, obey
նմա յետ ոչ սակաւ աւուրց
թառամեալ
թառամել - to wither
գօսացաւ մանիշակ. եւ ի ծաղկիլ շուշանին բնաւին անյայտ կայր մանիշակ։
Յայտնապէս ցուցանէ առակս
զփառս մարդկայնս սնոտի լինել
փառք մարդկային սնոտի լինել - human glory to be vain
, թէպէտ
յանմտաց երանինյանմտաց երանին - wished for by fools
. եւ
պակասեալք ի մտաց
պակասեալք ի մտաց - those who are deficient in their minds
կարծեն՝ իբրեւ
մշտնջենաւոր
eternal
նման սրբոց ունել փառս, եւ
այսու հաղորդիլ կարծեն եւ
with this they think they receive also
սրբոցն փառաց, եւ ուսեալք ի
բանից ընտրելոց
ընտրեալ բանք - choice words
առ այժմ անյայտ լինել փառաց իւրեանց.
եթէ տեւեսցեն մարդկայինքս
if we mortals endure
մինչ ի ծագել փառաց նոցա,
կցորդութիւն
կցորդութիւն - connection, union
է ի միմեանս. սակայն
ի պայծառանալն նոցաin their becoming resplendent
՝ նուազին ամենայն
երկրաւորքսերկրաւորք - earthly beings
, եւ յանդիմանին ունայն լինել։
—
During springtime some lauded the beauty of the violet. The violet, thinking these thoughtlessly said things were true, sent an emissary to the lily to make an attachment with it due to the similarity of opinions [about them], for the praisers had also said that [the violet] resembled the lily. [The lily] said in response: "Although you are adorned with bloom now, I am still dried up and concealed. Excuse me until I do blossom." Acquiescing to [the lily], after not a few days the violet had wilted and dried up. And when the lily blossomed, the violet had disappeared entirely.
This fable clearly shows that human glory is a vain thing, although lauded by fools. The weak-minded think they have permanent glory like the saints and thereby they believe that they share in the saints' glory, and taught by choice words they are now not manifest to their glory. But should we mortals last until their glory blossoms forth, there would be an association together. However when they become bright, all of us earthlings grow dim and are reproached for being vain.