Darwinism: Part 1

Տարվինականութիւն

 

Հ. Ստեփանոս Սարեան

 

(1902)

 

—

Մասն առաջին

—

 

Խնդրոյս Էութիւնն

 

Կենաց օրէնքները եւ այն պայմանները՝ որոնց մէջ կեանք առաջ կու գայ ուսումնասիրեցինք Այլասերումն խնդրոյն մէջ։ Եւ Աշխարհածնութիւն եւ Այլասերումն խնդիրներուն մէջ բացատրուած ճշմարտութիւնները եւ իրողութիւնները՝ իրարու հետ միացնելով, այս հետեւութիւնը կ’ունենանք, այսինքն՝ թէ, ի սկզբան, երբոր երկիրս պաղեցաւ եւ ովկէաններն ծածկեցին զինքը, եւ այպիսի վիճակի մը մէջ մտաւ՝ որ կրնար կենդանի էակներ կրել վրան եւ սնուցանել զանոնք, այն ատեն Աստուած իրեն ամենակարող զօրութեամբ ստեղծեց առաջին կեանքը։ — Աստուած, կ’ըսենք, ստեղծեց առաջին կեանքը. որովհետեւ, ինչպէս Այլասերման խնդրոյն մէջ լիովին ապացուցինք, միայն բնութիւնը անկարող է կենսական շարժում տալու հանային կամ անկենդան նիւթին։

            Բայց կեանքը՝ հազարաւոր ձեւեր կ’առնու։ — Նախ եւ առաջ՝ երկու, այսինքն, բուսական եւ կենդանական թագաւորութիւններու կը բաժնուի։

            Բուսականներու մէջ կան զանազան նախատիպեր՝ որոնց մէջ իրարմէ ամենամեծ տարբերութիւններ կը տեսնուին, միաբջիջ լօռէն (algue) սկսելով մինչեւ կաղնիի վրայ կը տեսնենք բուսական կեանքը՝ բազմամասնութեան (complication) ամէն աստիճաններով, այսինքն՝ ստորնագոյն աստիճանի բոյսն ամենապարզ է, վերնագոյն աստիճանինը՝ բազմամասն է. եւ այդ կը ցուցնէ թէ յառաջադիմական զարգացում մը կայ բոյսերու մէջ։

            Կենդանիներու մէջ ալ կը նշմարենք նոյն իրարմէ տարբերութիւնը եւ նոյն յառաջադիմական զարգացումը։ Մանրալողակ կամ ջրաճճի (infusoire) մը՝ ամենապարզ կազմութիւն ունի, բայց ստնաւոր կենդանւոյ մը կազմութեան մէջ ամենամեծ իմաստութիւն կը փայլի։

            Ուրեմն վերոյիշեալ երկու զանազան թագաւորութիւննրու մէջ կան բազմաթիւ տեսակներ։ — Ուսկի՞ց առաջ եկեր են այդ տեսակներն. Արդեօք Աստուած ինքն ուղղակի անոնց իւրաքանչիւրը կազմե՞ր է, թէ առաջին կենդանի նախանիւթն (protoplasme) ինքնիրեն ստեղծեր է՝ Ֆիզիքական զօրութիւններու միակ ազդեցութեամբ՝ այսպէս գեղեցկահիւս ձեւեր կամ տիպարներ։

            Ահաւասիկ այս է համառօտ կերպով ներկայ խնդրոյս էութիւնն, — որուն լուծումը տալու համար՝ երկու իրարու հակառակ դրութիւններ կան, որ են Արարչագործութեան (créationisme) եւ Բարեշրջման կամ Տարվինական (évolution) դրութիւններն։

            Ա. — Արարչագործութեան պաշտպաններն ապացուցուած ճշմարտութիւն կը համարին՝ թէ տեսակներն անփոփոխ են եւ այդ տեսակները կը նկատեն իբրեւ անփոփոխ նախատիպեր։ Ասոնց գաղափարով՝ Աստուած մի առ մի ուղղակի կազմեր է այս տեսակները, նոյնչափ ստեղծիչ գործողութիւններով, որչափ որ են տեսակներ։

            Բ. — Բարեշրջման կամ Հասարակաց սերնդեան դրութիւնը՝ տեսակներու մէջ գործարանաւոր ստեղծականութիւն (plasticité) կը դնէ, այսինքն, տեսակներն կարողութիւն ունին իրենք իրենցմէ առաջ գալու եւ զարգանալու. — եւ ապա նոյն տեսակներուն բացարձակապէս անփոփոխ ըլլալը չընդունիր, եւ զանոնք կը համարի՝ իբրեւ միեւնոյն հասարակաց արմատէ ելած, առաջ եկած զանազան ճիւղեր։ — Այս դրութեան պաշտպանները երկու դասի կը բաժնուին. — ա. ոմանք կը պնդեն՝ թէ տեսակներն կազմուեր են՝ Արարիչ Աստուծոյ՝ կենաց զարգացման, աճման համար դրած մասնաւոր օրէքնով մը. — այսպէս, ասոնց դրութիւնը կու գայ քիչ շատ կը միանայ Արարչագործութեան դրութեան հետ։ — բ. Այլք՝ չեն ընդունիր որ աստուածադիր կամ Աստուծոյ կողմէն հաստատուած կենսաբանական ծրագրով մը կազմուած ըլլան այդ տեսակներն. այլ կը համարին՝ թէ այս տեսակներն առաջ եկած են սոսկ մեքենական օրենքներու ազդեցութեամբ, որոնց հարկադրուեցաւ կեանքն հպատակիլ։

            

—

 

            Ոչ մի խնդիր կէս դարէ ի վեր յուզած չէ թէ՛ ժողովրդեան եւ թէ գիտնական աշխարհի միտքերը, ինչպէս Ծագումն տեսակներու կամ Տարվինականութիւն։ Այս յուզման պատճառն ալ կայ, վասն զի ի սկզբան՝ ներկայ խնդրոյս՝ կրօնքի եւ բարոյականի հետ ուղղակի սերտ յարաբերութիւն ունենալու երեւոյթ տրուեցաւ։ Եւ յիրաւի, անկրօն ազատամիտք՝ Բարեշրջումը զինեցին հաւատքի եւ հոգեւորութեան (spiritualisme) դէմ. վասն զի բնութեան միայն ընծայեցին՝ տիեզերքիս ամենէն աւելի գեղեցիկ ու հիանալի գործերը, մարդուս համար ըսին թէ անասունէ առաջ եկած է. եւ նոյն իսկ Աստուծոյ եւ մարդկային հոգւոյ գոյութիւնը ուրացան։ — Իսկ ուղղափառք՝ ահաբեկած այս զարհուրելի հետեւութիւններէն, սաստիկ պատերազմեցին Բարեշրջման դրութիւններուն դէմ՝ որոնցմէ կարծես թէ տրամաբանօրէն առաջ կու գային վերոյիշեալ մոլար հետեւութիւններն։ — Եւ նոյն իսկ ժամանակ մը եղաւ՝ որ թուի թէ իրարմէ բացարձակ անբաժան էին՝ ինչպէս նիւթապաշտ եւ բարեշրջական, նոյնպէս ուղղափառ եւ արարչագործական անուններն։

            Բայց կամաց կամաց չափաւորութիւնը սկսաւ. վասն զի հիմա, փոխանակ խնդրոյս արտաքոյ կարգի լուծումներ տալու, կը ջանան գիտնականք՝ լաւ եւս քննելու իրողութիւնները եւ իմաստասիրական սկզբունքները։ Եւ որչափ կիրքերն կը հանդարտին եւ գաղափարներն կը ճշդուին, նոյնչափ ալ դիւրին կ’ըլլայ միջին ճամբայ գտնելն լուծելու համար այս խնդիրը։

            Իսկ մենք կանխենք ըսելու՝ որ, Նախ ներկայ խնդրոյս մէջ պիտի չխօսինք մարդուս մասին, որուն վրայ առանձին պիտի խօսուի. — Երկրորդ, տեսնելով բնութեան մէջ տիրող հրաշալի կարգը՝ որ դիպուածով չեր կրնար ըլլալ, ստոյգ կը համարինք՝ թէ Աստուած կազմած կամ ստեղծած է տեսակները. բայց, մեզի կը թուի՝ թէ խնդիրն հոն է որ Աստուած ի՞նչ կերպով ստեղծեր է զանոնք. — Արդեօք ուղղակի ա՞յնչափ անգամ ստեղծեր է՝ որչափ որ տեսական ձեւեր, այսինքն, տեսակներ կը համարին բնապատումք. — կամ — Արդեօք Աստուած իբրեւ առաջին պատճա՞ռ միայն գործեր է անոնց վրայ, հաստատելով բարեշրջման կամ հասարակաց սերնդեան կամ ծագման ձեռքով կազմութեան օրենք մը։ — Մեր գաղափարով՝ այս է լուծուելի կէտն։

 

ՊԱՏՄԱԿԱՆ ԱԿՆԱՐԿ

 

Կան խնդիրներ աշխարհիս պէս հին, եւ որոնք պիտի տեւեն՝ որչափ տեւէ աշխարհս. այսպէս են՛ Աստուծոյ գոյութիւնը, արարչագործութիւն, մարդու ծագումն ու վախճանն, հոգւոյ անմահութիւնն եւ հոգեկանութիւնն։ — Բայց կան նաեւ երկրորդակարգ խնդիրներ, որոնք ժամանակի մը մէջ երեւցեր են եւ յաճախ ժամանակէ մը ետքը կ’անհետանան. — ասնոց դասակարգէն է նաեւ կենդանի տեսակներու ծագումն. վասն զի առաջին անգամ, 1809-ին, այս խնդիրը դրութեան վերածած դուրս հանեց Լամարք գաղղիացի բնապատումը։

            Սակայն մեծ ջանք եղած է այս խնդրոյն հետքը գտնելու հիին իմաստասէրներու քով։ — Պղատոն եւ Արիստոտէլ, որոնք նախատիպ գաղափարներ կը վարդապետեն, անշուշտ պաշտպանած պիտի ըլլան տեսակներուն անփոփոխ եւ ինքնօրէն ըլլալը։ Մանաւանդ Արիստոտէլ, տեսակներուն մէջ եղած կարգին վրայ զմայլած, չէր կրնար ենթադրել՝ որ անոնք կոյր զօրութիւններէ առաջ եկած ըլլան։ Անոր համար կ’անիրաւի Տարվին, իբրեւ իրեն կարապետ եւ առաջնորդ համարելով Արիստոտէլը։ — Ընդհակառակն, Թաղէս, Անաքսիմանդր, յետոյ՝ Հիւլէաբանք՝ Լեւկիպպոս եւ Դեմոկրիտէս, որոնք համարելով թէ էակներն՝ ինքնածին կերպով առաջ եկած են՝ արեւուն ազդեցութիւնը կրող կաւէ, աւելի կը հակէին այն կարծեաց կողմը՝ թէ տեսակներն յետին աստիճանի փոփոխական են։ — Լուկրետիոս քերթողն հետեւեցաւ անոնց, եւ թուի թէ առաջին անգամ ինքն յիշած է՝ կենաց պայքարին եւ բնական ընտրութեան գրութիւնը, զոր յետոյ պիտի բացատրենք։

            Միջին դարու մէջ առաջ չերթար այս դրութիւնն. — ԺԲ-ԺԳ դարուն մէջ գիտութենէ աւելի միտքը կը յառաջդիմէ։ Իսկ ԺԶ դարուն մէջ, կը տեսնենք որ Պաքոն համոզուած է թէ տեսակներն փոփոխական են, որովհետեւ առաջարկեց որ հաստատութիւն մը հիմնուի, ուր կենդանիներուն գործարանները (organe) կերպարանափոխելու (métamorphoser) փորձեր կատարուին, եւ հոն քննուի նաեւ թէ տեսակներն ի՞նչպէս իրարմէ զանազանուեր եւ բազմացեր են։

            ԺԸ դարուն բնախօսներն՝ չափէն աւելի ալ զբաղած են տեսակներու ծագման խնդրոյն։ — Այս բնախօսներէն շատերն, ինչպէս Դուռնըփօր, Պօննէ, տէ Մէյէ, Ռոպինէ, կը համարին՝ թէ տեսակներն իրարու իրօք խնամի են եւ մերձաւոր, եւ թէ հասարակաց նախահաւերէ առաջ եկած են. — եւ ասոնք իրենց կարծիքը պաշտպանելու համար՝ ամէն այլանդակ եւ երեւակայական ենթադրութիւններ ըրած են։

            Լիննէոս, նախ ցուցուց՝ թէ «այնչափ տեսակներ կան, որչափ Աստուած ստեղծեց ի սկզբան» ապա ենթադրեց՝ որ Աստուած սեռերը (genre) միայն ստեղծեր է, որոնց սոսկ զանազանութիւններ են՝ տեսակներն։ — Պիւֆֆոն, ի սկզբան կը պնդեր տեսակներու հասարակաց ծագումն ունենալը, բայց յետոյ՝ ընդունելով հանդերձ կենաց պայքարը եւ բնական ընտրութիւնը, տատամսեալ վիճակի մէջ էր, եւ կ’ըսեր՝ թէ տեսակն՝ ոչ անշարժ է եւ ոչ ալ փոփոխական։ — Քանթ, Տիտրոյ, Մօփէրթիւի (Maupertuis գաղղիացի — 1698-1759), Օքսէն եւ կէօթէ՝ կը կարծուի իբր թէ տարվինականի գաղաբարներ ունեցած ըլլան։ — Սակայն Տարվինի հաւն, Երազմոս Տարվին՝ քան զամէնքն աւելի մասնաւոր գրութեամբ մը բացատրեց տեսակներու ծագումը. այսինքն՝ ըստ իրեն բացատրութեան տեսակներն՝ ներքին պիտոյքներու հարկին ենթադրելով, քան թէ արտաքին վիճակներուն ազդեցութեամբ, փոփոխութիւններ կրեցին։ Երազմոս Տարվին այս գաղափարով աւելի քան իրեն թոռն Տարվին՝ մօտ էր Լամարքի կարծիքին։

            Լամարք (1744-1829), Քիւվիէյք ընկերն՝ բնական պատմութեան թանգարանին մէջ, չկարենալով տեսակները դասաւորել եւ անոնց բնական սահմանները որոշել, դիմեց բարեշրջման. այսինքն, տեսնելով՝ որ մէկմէկու մերձաւոր ձեւերն կամ տեսակներն կը շփոթին իրարու հետ, հետեւցուց՝ թէ այս ձեւերն՝ հասարակաց նախնի ձեւերէ առաջ եկած զանազանութիւններ են։ — Լամարք՝ իրեն այս գաղափարը կամ կարծիքը անուանեց, Դրութիւն հանգամանաց (Système des circonstances) զոր այսպէս կը բացատրէ նա. Առաջին կենդանիներն՝ այլեւայլ միջավայրերու մէջ գտնուելով, պէտքեր կը զգային. — այդ պէտքերը լեցնելու համար, իրենց արդէն ունեցած գործարաններն՝ (organe) փոփոխութիւններ կրեցին, եւ նոր գործարաններ առաջ եկան. իսկ անօգուտ գործարաններն մաշեցան կամ բոլորովին ջնջուեցան. — վերջապէս, այս բարեշրջուած կենդանիներուն սերունդին մէջ հաստատուեցան, ժառանգական կերպով. տեսակներու զանազանութիւններ, որոնք առաջ եկան առաջին կենդանիներուն հարկի ենթարկուելէն։ — Լամարք, իրեն այս ըսածները կը հաստատէր մէջ բերելով ընձուղտի երկայն վիզը, որոճվացող կենդանիներու եղջիւրները, թանձրամորթերու կճղակը, եւ այլն։

            — Քիւվիէ սաստիկ հակառակելով Լամարքի կարծեաց ու գաղափարներուն, պաշտպանելու համար՝ թէ տեսակներն հաստատուն են եւ անփոփոխ, ինքն ալ ինկաւ ուրիշ մեծ սխալման մէջ։ Վասն զի, Փաւոնի եւ Փլորայի վրայ երկրաբանական դարերու մէջ եղած փոփոխութիւնները բացատրելու համար, ենթադրեց՝ որ երկրագնդիս յեղափոխութիւններն ջնջեր են պարբերաբար, այսինքն՝ սահմանուած շրջանով մը, բոլոր կենդանի տեսակները, եւ թէ Աստուած շատ անգամ նորոգեր է ամբողջ ստեղծագործութիւնը միանգամայն։

            Ստեփանոս Ժօֆռուա Սէնդ-Հիլէր (1772-1844) աւելի հետեւեցաւ Լամարքին գաղափարներուն։ Բայց տեսակներուն կրած ազդեցութիւնը կ’ընծայէր միջավայրերու, մանաւնդ շնչառական (respiratoire) միջավայրի։ Եւ մինչդեռ Լամարք կը համարի թէ չափահասներն կը յեղաշրջին, Ժօֆռուա կը պնդէ՝ թէ սաղմերն միայն կը կրեն փոփոխութիւններ. եւ Ժօֆռուայի գաղափարով՝ տեսակներն՝ մէյմէկ հրէշներ են, որոնք յանկարծ առաջ եկած են եւ սերունդներու կ’անցնին ժառանգութեամբ։ — Այսու հանդերձ, Ժօֆռուա կ’ընդունի՝ թէ բարեշրջութեան մէջ ծրագիր մը կը գործադրուի, եւ «ամէն ինչ կը կատարուի սահմանեալ եւ Աստուծոյ ուզած վայրկենին մէջ»։

            Բարեշրջութեան գաղափարն արդէն իսկ շատ զարգացած էր բնապատումներու եւ իմաստասէրներու մէջ, եւ ահա Կարոլոս Տարվին, 1859-ին հրատարակեց իրեն նշանաւոր գիրքը՝ զոր կը յիշենք։

            Այս Տարվին (1809-1882), ինչպէս կը խոստովանին իրեն հակառակորդներն ալ, աչալուրջ քննող մ’էր, ուղիղ, պատուաւոր մարդ, եւ երբեք աղանդաւոր. ուրիշ խնդիր է՝ թէ իրեն աշակերտներն եւ հետեւողներն՝ անոր դրած սահմանէն անդին անցան։ — Նա, 1859-ին, իմանալով որ Ռուսէլ Վալլէյս կը պատրաստուէր՝ իրեն գաղափարներուն նման գաղափարներ հրատարակելու, փութով յօրինեց եւ հրատարակեց Origine des Espèces առաջին տպագրութիւնը։ Եւ այս գիրքն ամբողջապէս մէկ քանի պարզ առաջարկութիւններու կը վերածուի, այսինքն, բոլոր կենդանի էակներն առաջ եկած են երեք կամ չորս նախատիպերէ. — կենաց անխուսափելի պայքարին մէջ կը կորսուին տկարագոյններն, կ’ապրին կարողագոյնները, եւ այն կարողագոյն ու ընտրելագոյն տիպարներու երկարակեցութիւնն առաջ կը բերէ տեսակներ՝ որոնց յատկանիշներն դուրս կը ցատքին եւ աչքի կը զարնուին ժամանակով, — իսկ պահուած յատկանիշերն կ’ամրանան, կը հաստատուին ժառանգութեան ձեռքով, ապա մեծամեծ յեղափոխութիւնք ու գաղութք առանցնացնելով այս յատկանիշներով տեսակները՝ չեն թողուր որ իրենց նախնական տիպարին վերադառնան։ — Աւելի պարզելով այս իմաստները՝ կ’ըսենք. Տարվինի գաղափարով, ո՛ր եւ է կենդանի անհատին մէջ բնածին յարմարութիւն մը կայ, որուն ձեռքով՝ նոյն անհատին մէջ ինքնաբերաբար կը հաւաքուին զինքը պահպանող եւ կատարելագործող իրեր, եւ այդ իրեր՝ ծննդեամբ կ’անցնին սերունդներուն, եւ ժամանակով կ’աճին յաջորդաբար ծնած անհատներու մէջ, եւ այս կերպով՝ կենդանիներու նոր եւ կատարելագոյն տեսակներ առաջ կու գան, մինչեւ որ ամենէն կատարեալ տեսակն, մարդն առաջ եկեր է առաջին նախատիպ կենդանի անհատի մը յաջորդաբար զարգանալովը։

            Թէպէտ Տարվինի դէմ ելան զօրաւոր հակառակորդներ, այսինքն Քաթռըֆաժ, Պլանշար, Ֆէվրը, Հէպէր, եւ այլք, բայց երիտասարդ բնապատումներու խումբ մը՝ Տարվինի շուրջը պատելով, իրենց վարդապետ անուանեցին զինքը։ Վալլէյս, Հիւքսլէյ, Հեկքէլ, ՊԻւխնէր, Վօկթ, Սփենսըր, եւ այլք, իրեն հետեւեցան։ Եւ Տարվինի աշակերտներուն ձեռքով, այս խնդիրը փոխանակ բնական պատմութեան սահմանին մէջ մնալու, իմաստասիրական բարձր կերպարանք առաւ։ Որովհետեւ հիմա խնդիրը միայն տեսակներուն բարեշրջութեան վրայ չէ, այլ նաեւ կենաց ինքնածին ըլլալուն, բոլոր մադուն անասնական ծագման վրայ, եւ տիեզերական միութեան վրայ է, որ անդարձակ համադրութեան մէջ կը բովանդակէ ամբողջ տիեզերքը, «քարի մը իյնալէն մինչեւ մարդկային խիղճը» ընկերութիւնները կազմութիւնը. — եւ այս ամէն բաները կը ջանան բացատրել մեկնել՝ անտարբեր հիւլէներու սոսկ մեքենական շարժման ձեռքով։

            Եւ մինչդեռ իմաստասիրութիւնն՝ այսպիսի տարօրինակ եւ յանդուգն քայլերով կը յառաջադիմեր, բնական գիտութիւնք ալ կարեւորագոյն յառաջադիմութիւններ կ’ընէին։ Վասն զի, գիտնականք՝ Տարվինի հետեւելով եւ ուզելով անոր գրութիւնը հաստատել, քննեցին բնութեան ամենէն աւելի գաղտնի կէտերը եւ անկիւնները։ Տարվինականութիւնն ՝ անթիւ գիւտերու պատճառ եղաւ. անով սկսան իրողութիւններն բացատրուիլ եւ իրարու հետ կապուիլ, այնպէս որ առանց անոր՝ նորն իրողութիւններն՝ անմիաբան եւ աննշան վաւերագիրք են։ — Եւ այս կերպով՝ մարդկային մտքի բնական եղող համադրութեան հարկն արդի բնապատոմւներէն շատերը՝ բարեշրջման կողմը ձգեց։ — Սակայն կը կանխենք յիշեցնելու՝ որ թէպէտ ենթադրութիւն (hypothèse) մը կարող ըլլայ բացատրելու իրողութիւն մը, բայց անով բնաւ չի դադրիր սոսկ ենթադրութիւն ըլլալէ։

 

—

 

            Այս համառօտ պատմական ակնարկեն ետքը, հետեւեալ Յօդուածներու մէջ յաջորդաբար քննենք նախ, թէ բարեշրջականք (Evolutionistes կամ Տարվինականը Darwinistes) ի՞նչ պատճառներով կամ իրողութիւններով մղուեր են իրենց դրութիւնը հնարելու կամ հաստատելու. կամ թէ, Տարվինականութեան նպաստաւոր համարուած իրողութիւններն որո՞նք են. — երկրորդ, Պարզենք անոնց այլեւայլ դրութիւնները. — երրորդ, Տարվինականութեան սահմանը որոշենք. — չորրորդ, Ո՛ր եւ է բարեշրջութեան հակառակորդներուն պատճառաբանութիւնները մէջ բերենք։

—

 Darwinism

Fr. Stepanos Sarian

 

(1902)

 

—

 

Part 1

 

—

 

In a previous article we covered the principles of life and the conditions under which life emerged. Here we continue on this work by suggesting that it was in the beginning, when the earth cooled down and as covered with oceans that All-Powerful God first created life. We say that God first created life because, as we demonstrated in our previous article, nature alone is incapable of giving vitality to inanimate matter. 

    But life takes myriad forms, beginning with the division of life into the kingdoms of plants and animals. 

    Plants include various prototypes among which large differences can be observed, as we see increasing complexity of life from algae up to oak trees. We see such differences and differences in complexity among animals. 

    So if these kingdoms contain various forms, where do these forms come from? Has God formed each of them, or were so many elegant forms and types created out of protoplasms under the influence of purely physical forces? 

    This is the essence of the question at hand, the analysis of which contains two opposing positions, which are creationism and evolution. 

    (1) Defenders of creationism consider it an established truth that lifeforms are unchanging and they regard those forms themselves as invariable prototypes. In their view, God directly created as many lifeforms as there are in existence, one by one. 

    (2) Evolutionists take the position that these different lifeforms are subject to plasticity, such that they are of themselves capable of emergence and development. Thus, evolutionists do not accept that these lifeforms can be absolutely invariable, but rather that they have all emerged from the same branch, thereafter diverging into various branches. Defenders of this view fall into one of two categories: a) some insist that the types have been fashioned by God the Creator with a specific set of rules to determine their evolution—their position is thus not so different from that of the creationists; b) others do not accept that God created lifeforms with some biological plan; instead, they insist that these lifeforms have emerged solely under the influence of mechanical rules which life must obey. 

 

— 

 

    No issue in the last half-century has provoked the minds of the public and of scientists so much as the origin of lifeforms, or Darwinism. There is cause for this provocation, because from the beginning this issue was made to look as though it had a close relationship with religion and morality. And truly, atheist liberals pitted evolution against faith and spirituality by attributing the most beautiful and astonishing works to nature, claimed that man had emerged from beasts, and even denied the existence of God and the soul of man. And the faithful, terrified by the hideous consequences of this view, fought intensely against the positions of the evolutionists from which these mischievous consequences seemed to logically follow. There was even a time when it seemed that materialism was absolutely inseparable from evolutionism, and orthodoxy from creationism. 

    But moderation slowly began to set in, because now, instead of making extraordinary analyses, scientists are trying to better examine the scientific matter and its philosophical underpinnings. And so much their passions settle down and their concepts of evolution are adjusted, it becomes that much easier to find a middle ground from which to analyze this issue. 

    Now let us hasten to mention that we will not speak about humans here, which we will do separately. Second, observing the miraculous order that governs nature, which could not have occurred accidentally, we consider it certain that God has formed or created lifeforms. But it seems to us that the real issue in question pertains to how God created lifeforms; that is, did he directly create all of the existing lifeforms, or did God operate on them inasmuch as he operated on first principles, establishing a law of evolution. It is our view that this is the point of analysis. 

 

— 

 

A Historical Summary 

 

There are questions as old as the world and that will endure so long as the world endures; such are the questions about the existence of God, creation, the origin of man and his end, the immortality of the soul and man’s spiritual nature. But there are also secondary questions, which appear for a time and after a time disappear; such is the question of the origin of species, which was first systematized by the French naturalist Lamarck in 1809. 

    However there have been major efforts to find traces of this question in the works of ancient philosophers. Plato and Aristotle, who taught of prototypes, would have defended the idea of lifeforms being invariable and autonomous; especially Aristotle, who, in awe of the order among all the lifeforms, could not suppose that they emerged out of a blind force. That’s why Darwin is not helped by Aristotle, whom he considers as a forerunner and guide. On the contrary, Thales, Anaximander, and later, the atomists, Leucippus and Democritus, who thought that beings emerged autogenously, inclined more to the view that species are the latest forms in a variable process. The poet Lucretius followed their example, and it appears as though he was the first to outline the struggle of existence and natural selection, which we will describe later. 

    There were no developments to this position in the Middle Ages. The focus of the 12th-13th centuries was much more the mind than the sciences. In the 16th century, we observe that Bacon was convinced about the variability of lifeforms, seeing the results of experiments on transformations of animal organs, and examining the question of how these came to differ from one another. 

    18th century physiologists were exceedingly interested in the question of the origin of species. Many of these physiologists, such as Joseph Tournefort, Charles Bonnet and others considered that all species are relatives and that they have emerged from common ancestors, and in order to defend their views, they were prepared to put forth all manner of strange and imaginative hypotheses. 

    Carl Linnaeus began by pointing out that “there are as many species as God established in the beginning”, then surmised that God created only the genera, from which alone species and lifeforms came to vary. Comte de Buffon at first insisted that species shared a common origin, but was later perplexed by the struggle of existence and natural selection, and said that species are neither fixed nor variable. Kant, Diderot, Maupertuis, Oken and Goethe are thought to have had Darwinian ideas. Yet Darwin’s grandfather, Erasmus Darwin, addressed the question of the origin of species more so than all of these. According to him, species evolved more so out of an internal drive than due to external factors. Erasmus Darwin was closer in his view to Lamarck than to his grandson Darwin. 

    Lamarck (1744-1829), a friend of Georges Cuvier’s at the Muséum national d'histoire naturelle, being unable to classify species and delineate them, turned to evolution; that is, seeing that members of related species could be confused with one another, he concluded that these lifeforms must have emerged independently from ancestral forms that were common to them. Lamarck called this theory, or conjecture, système des circonstances, which he explained as follows: The first animals, living in different environments, had different necessities. In order to meet those necessities, their organs underwent mutations, leading to variety. As for unnecessary organs, they went out of use or entirely ceased to exist. Finally, varieties evolved and were established in hereditary fashion among their offspring, beginning with the adaptive necessities of the first animals. Lamarck supported this theory with the example of the long neck of giraffes, the horns of ruminating animals, the hooves of thick-skinned animals, etc. 

    Cuvier strongly opposed Lamarck’s theory, in defending the notion that the varieties had been established and that they are invariable, himself committed a great error. For in order to explain the changes to flaura and fauna over geological time, he supposed that all life was periodically destroyed by catastrophes, and that God often completely renewed all his creation. 

    Étienne Geoffroy Saint-Hilaire (1772-1844) more closely followed the Lamarckian notion of evolution, but thought that changes to organisms had more to do with environment, and especially, respiratory environment. And while Lamarck thought that only adult animals evolve, Geoffroy insisted that only embryos bear mutations. In Geoffroy’s view, the different lifeforms are each monsters that emerge suddenly and advance hereditarily. Nonetheless, Geoffroy concedes that evolution follows a plan, and that “all effects are prescribed by God when He so wishes.” 

    The theory of evolution was already quite developed among naturalists and philosophers when Darwin published his magnum opus in 1859. 

    This Darwin (1809-1882), as his rivals themselves confess, was a serious investigator, an upright, respectable man, and in no way sectarian; that his students and followers went beyond his boundaries is a separate issue. Coming to learn, in 1859, that Alfred Russell Wallace was preparing to publish a theory of evolution that was very similar to his own, he hastened to publish the first edition of his Origin of Species. The entirety of this book can be reduced to a few simple proposals: that all animals have emerged from a small number of prototypes where the weak are lost in the inescapable struggle for existence and the fittest survive, their survival and reproduction bringing about new lifeforms, with the characteristics they retain becoming established by hereditary means. Following large transformations and the isolation of certain populations, these animals do not then return to their primordial form. To put it more simply, in Darwin’s view, every individual animal has a dispositional traits with which to defend itself and those traits are passed on by reproduction, in time developing in new individuals, and thus bringing forth new species of animals that are more adapted to their environment, such that even man has emerged from the successive adaptations that began with some prototypal individual. 

    Although vigorous opponents rose up against Darwin, such as Quatrefages, Émile Blanchard and others, a young group of naturalists surrounded Darwin and called him their teacher. Wallace, Huxley, Ludwig Büchner, Carl Vogt, Herbert Spencer, and others were his followers. And it was through the hands of his followers that the question of evolution, rather than remaining confined to the field of natural history, took an air of being a high-level philosophical question, for the question of evolution does not now merely concern the evolution of species, but the birth of life itself, mankind’s animalistic origin and claims to encompass the progression of all life in the universe to man’s conscience and the formation of society, which they expound as arising from the mechanics of indifferent atoms. 

    And while their philosophy advanced with such strange and audacious steps, there were at the same time important discoveries being made in the natural sciences. For the scientists who followed Darwin and sought to establish his work, examined every nook and cranny of nature from that point of view, and Darwinism became grounds for countless discoveries. Findings started to be explained in terms of Darwinism and linked in terms of Darwinism so that without Darwinism, these findings would constitute incongruous and perhaps even insignificant reports. And that is how so many naturalists came to be evolutionists. However, we hasten to mention that a hypothesis that explains a fact does not cease to be a hypothesis. — Following this brief historical summary, in the following parts of this article we will first examine what prompted evolutionists (or, Darwinists) to push themselves to establish their position, or better yet, what are the aspects of Darwinism that are considered favorable to them? Second, we will explain the various positions that they hold. Third, we will delimit Darwinism. Fourth, we will examine the arguments against Darwinism by its opponents.

—