The Stars (from the Fables of Mkhitar Gosh)
Ժողովեալ երբեմն
աստեղաց՝
աստղ - star
ասեն ի նոցանէ ծերագոյնքն. Մեք բազումք եմք՝ զիա՞րդ զտիւ եւ զգիշեր ոչ լուսաւորեմք նման արեգական եւ լուսնի։ Ասէ ոմնոմն - someone
. Զի ոչ միաբանութեամբ վարիմք։ Եւ խոնարհեալ միաբանութեամբ նախ հերքել զարեգակն, եւ ի ծագեալ լուսնի՝ պարտեցան եւ ասեն. Այսպէս ի սմանէ աղաւտացաքաղօտանալ - to dim
, զի՞նչ եւ յարեգական ծագելն լիցուքլինեալ - to be, become
։ Եւ զղջացեալզղջալ - to regret
զպարտութիւն խոստովանեցան։ Խրատէ առակս, թէպէտ եւ բազումք իցեն՝ եւ տկարք, հզաւրի յաղթել ոչ կարեն. իմաստութիւն է՝ այլ եւս տկարիւ զ փորձ առնուլ՝ եւ զղջանալ. որ եւ թողութեան է արժանաւոր։
Once when the stars had assembled, the oldest of them said: "We are numerous. Why don't we shine day and night like the sun and moon?" One replied: "Because we are not united." So, uniting [they resolved] first to reject the sun. Yet when the moon rose they were defeated, saying: "Having grown so dim because of this one [the moon], what will we do when the sun rises?" Regretting [their actions] they admitted defeat. This fable counsels that although the weak are numerous, they cannot vanquish the mighty. Furthermore, it means that [in dealing] with the weak, pardon is worthy for those who are tried and repent.
Comments
Post a Comment