The opening lines of The Odyssey, translated into 5th century Grabar

—

զՈտիսականն*

Հոմերոս

Թարգմանեց Գրաբարի՝ Պիոն Հրեշտակացի

Պատմեա ինձ՝ Մուսա վասն խորամանկ մարդոյն,

Զոր շրջեցաւ ՚ի հեռի ճանապարհի յետ աւարելոյ զսուրբ Ոստանն Տրոյայի.

Եւ ետես զքաղաքս եւ եգիտ զխորհուրդս բազմաց մարդոց,

Եւ որպէս նա համբերեց ՚ի վերայ ծովուն իսկ ցաւագին անձամբ,

Ջանալով եւ յաւժարութեամբ ոգւոյ՝ զի կեցցէ.

Եւ զի դարձցի բարեկամք իւր ՚ի տունս իւրեանց։

Այլ ոչ փրկեաց զնոսա զի անփութութեան իւրեանց վախճանեցան՝

Յիմարքն` զոր եկեր արջառս Արեւու Հիպերիոնի,

Վասն որոյ եւ արգել զնոսա յաւուրս ՚ի դարձելոց տունս։

Պատմեա եւ այլս բանս, Դիցուհի՝ դուստր Արամազդի։

—

The Odyssey

Homer

Translated by Richmond Lattimore

Tell me, Muse, about the wily man who wandered

Long and far after he sacked the sacred citadel of Troy.

He saw the cities and knew the minds of many men,

But suffered at sea many sorrows in his heart,

Struggling for his life and comrades’ return home.

But he didn’t save his comrades, much though he wanted to,

For by their own recklessness they perished,

Childish fools, who devoured the cattle of the Sun, Hyperion,

Who then deprived them of their homecoming day.

Tell us also, goddess, daughter of Zeus, of sundry things.

—

*Based on the English translation of Richmond Lattimore and the interlinear Greek text at The Chicago Homer.

Հայոց Հակագրադարան