"The Disciple", translated into 5th century Grabar

 

The Disciple

(1894)

by Oscar Wilde

When Narcissus died the pool of his pleasure changed from a cup of sweet waters into a cup of salt tears, and the Oreads came weeping through the woodland that they might sing to the pool and give it comfort.

        And when they saw that the pool had changed from a cup of sweet waters into a cup of salt tears, they loosened the green tresses of their hair and cried to the pool and said, 'We do not wonder that you should mourn in this manner for Narcissus, so beautiful was he.'

        'But was Narcissus beautiful?' said the pool. 

        'Who should know that better than you?' answered the Oreads. 'Us did he ever pass by, but you he sought for, and would lie on your banks and look down at you, and in the mirror of your waters he would mirror his own beauty.'

        And the pool answered, 'But I loved Narcissus because, as he lay on my banks and looked down at me, in the mirror of his eyes I saw ever my own beauty mirrored.'

—

Աշակերտն

(2021)

Թարգմանեց Գրաբարի՝ Պիոն Հրեշտակացի

Եւ իբրեւ մեռաւ Նարսիսն զաւազանն ՚ի ցանկութեան իւրոյ փոխեցաւ ՚ի բաժակէ քաղցր ջրոց ՚ի բաժակ արտասուաց աղի. եւ զԱւրեադս լալովք եկին ընդ անտառս զի երգեսցեն ՚ի զաւազանին եւ մխիթարիցեն զնա։

        Եւ իբրեւ տեսին զի փոխեցաւ զաւազանն ՚ի բաժակէ քաղցր ջրոց ՚ի բաժակ արտասուաց աղի, արձակեցին զդալարի գիսակս գլխոց իւրեանց եւ աղաղակեցին զաւազանին, ասելով. «Ոչ զարմանայաք զի այսպէս սգայք վասն Նարսիսի, զի այնչափ գեղեցիկ էր նա»։

        Եւ ասէ զաւազանն ցնոսա. «Բայց գեղեցիկ է՞ր Նարսիսն»։

        Պատասխանի ետուն Աւրեադսն՝ եւ ասեն. «Ո՞ իսկ կարող է գիտել զայն աւելի քան զքեզ։ Զի միշտ անցաներ ընդ մեզ. բայց խնդրէր զքեզ եւ նստէր ՚ի վերայ եզերսն քոյ եւ հայէր ընդ քեզ եւ ընդ գեղեցկութիւնն իւր որ ծնանէր ՚ի հայելւոջ ՚ի ջրոցն քոյ»։

        Եւ պատասխանի զաւազանն. «Բայց ես սիրեցի զՆարսիսն վասն զի իբրեւ նստէր առ եզերսն իմոյ եւ հայէր ընդ իս, ՚ի հայելւոջ աչաց իւրոյ իսկ տեսանէի գեղեցկութիւնն իմոյ։»

—

Աշակերտը

(1919)

Արեւմտահայերէն թարգմանութիւն յՈստանէ

Երբ նարկիզը մեռաւ, աղբիւրը փոխեց իր ուրախութիւնը։ Եւ անուշ ջուրի ըմպանակը փոխուեցաւ աղի արցունքներուն ըմպանակի մը։ Եւ լեռնանուշները եկան արտասուելով, մայրիներու անտառակին մէջէն, որպէս զի երգեր երգեն աղբիւրին ու մխիթարեն զայն։ Ու երբոր տեսան անոնք որ աղբիւրը փոխուած էր, եւ անուշ ջուրի ամպանակը, աղի արցունքներու ըմպանակի մը վերածուած, քակեցին իրենց մազերուն կանանչ հիւսքերը եւ ըսին աղբիւրին՝ պոռալով. «Մենք չենք զարմանար որ դուն այնքան կը սկաս Նարկիզին համար, որովհետեւ այնքան գեղեցիկ էր ան»։

        — Իրա՞ւ Նարկիզը գեղեցիկ էր, ըսաւ աղբիւրը։

        — Ո՞վ այդ բանը աւելի աղէկ գիտէ քան թէ դուն, պատասխանեցին լեռնանուշները։

        — Ան մեր առջեւէն կ'անցնէր միշտ, սակայն զքեզ կը փնտռէր, եւ քու եզերքիդ մօտ կը մնար ու վար դէպի քեզ կը նայէր, եւ քու ջուրերուդ հայելիին մէջ ան կը ցոլացնէր իր ցեղեցկութիւնը։

        Եւ աղբիւրը պատասխանեց. — Եւ սակայն կը սիրէի Նարկիզը, որովհետեւ իր աչքերուն հայելիին մէջ, երբ ան ափս կեցած, վար դէպի ինծի կը նայէր, իմ սեփական գեղեցկութիւնս էր որ ցոլացած կը տեսնէի։»

—

Learn Classical Armenian!