The Lion and His Cunning

Here is a short fable from the Classical Armenian translation of The Fables of Olympianos:

Յառիւծէ ծերութիւն հատանէր զզօրութիւն եւ զարագութիւն, եւ նա զարուեստն ՚ի վար արկանէր առ յորսոյ դիւրութիւն. եւ հիւանդ կայր, եւ պատմեաց զիւր անցս։ Իսկ անասունքն ամենայն ուստէք գային առ նա, եւ նա ՚ի ներքս ընկալեալ ՚ի գործ արկանէր զսովորութիւն։ Իսկ աղուեսուն գիտացեալ զնորա հնարսն, արտաքոյ անցեալ առ դուրսն մնայր, եւ անդուստ լնոյր զայցելութիւն։ Եւ առիւծն եհարց, թէ հի՞մ դու միայն յայլոցդ արտաքոյ կաս դրացդ։ Հետդ, ասէ, զիս արգելու. Քանզի մտելոցն յայտ է, եւ ելելոցն ոչ եւս։

        Խարդախաց առ բարեբարս կարի է խաբէութիւն, իսկ իմաստնոցն յայտնի է։

And here is Robert Bedrosian's English translation:

Old age had reduced the lion's strength and speed, and so he employed some cunning to make his hunting easier. He pretended to be sick and broadcast the news of his illness. Then the animals came from all over to see him. The lion would invite them in and, once they were inside, he would engage in his customary practice. Now it happened that the fox became aware of his deception, and remained outside by the door, conducting his visit from there. The lion asked: "How is it that only you, of all the others, stay on the other side of the door?" The fox replied: "It's the footprints that hold me back, because the footprints of those entering are clear, but the footprints of those leaving cannot be seen."

        Simple people are deceived by cunning, but to wise folk, the cunning is apparent.