Demonstration of the Apostolic Preaching: Chapter 27

Սուրբ Իրենեոսի

Ցոյցք Առաքելական Քարոզութեան

ԻԷ.

Եւ իբրեւ մերձ էին յերկիրն, զոր խոստացաւ Աստուած Աբրահամու եւ զաւակին նորա մի միյիւրաքանչիւր տոհմէ ընտրեալ Մովսեսի առաքեաց դիտել զերկիրն եւ զքաղաքսն զի նմայսն եւ զի քաղաքսն բնակիչսն։ Յայնժամ յայտնեաց նմա Աստուած զանունն, որ միայն ապրեցուցանել կարէր զհաւատացեալսն ի նա, եւ շրջեալ անուանեաց Մովսէս զԱւսէ զորդի Նաւեա զմի յառաքելոցն, եւանուանեաց զնա Յիսուս, եւ այսպէս առաքեաց հանդերձ զաւրութեամբ անուանն՝ հաւատացեալամբողջս անդրէն ընդունել, վասն առաջնորդութեան անուանն, որ եղեւն։ Իսկ քանզի գնացեալք եւդիտեալք եւ քննեալք դարձան անդրէն՝ բերելով ընդ ինքեան ողկոյզ խաղողոյ։

 

Եւ յերկոտասանիցն յառաքելոցն ոմանք ի նոցանէ յերկիւղ զանգիտանաց արկին զամենայնժողովուրդն՝ ասելով քաղաքս մեծամեծս եւ պարսպաւորս գոլ եւ որդիս երկրածինց հսկայս բնակեալի նմա, մինչ զի ոչ կարող գոլ նոցա ունել զերկիրն. եւ այսր եղելոյ դէպ եղեւ ժողովրդեան ամենայնիլալ՝ թերահաւատեալք, թէ Աստուած էր, որ շնորհէրն նոցա զզաւրութիւնն եւ հնազանդեցուցանէրզամենեսին։ Եւ խաւսեցան վատ եւ զերկրէն՝ ոչ իբր զբարւոյ եւ ոչ իբր զարժանւոյ վտանգ կրելյաղագս այսպիսւոյ երկրի։ Իսկ երկուքն յերկոտասանիցն՝ Յիսուս որդի Նաւեա եւ Քաղէբ որդի Յեփոնեա պատառեցին զհանդերձս իւրեանց վասն եղելոյ չարին եւ աղաչէին զժողովուրդն միլքեցուցանել զանձինս եւ մի ի վայր արկանել զսիրտս, զի Աստուած ետ զամենեսին ընդ ձեռամբնոցա, եւ երկիրն կարի յոյժ բարի է։ Եւ իբր ոչ հաւանէին, այլ կայր մնայր ժողովուրդն անդրէն ի նմին անհաւատութեան՝ շրջեաց եւ էհեղ Աստուած զճանապարհն նոցա մոլորիլ զնոսա, ոժբիլով եւհարկանելով յանապատին: Եւ որքան աւուրս գնացին եւ դարձան այսրին, որք դիտեալ զննեցինզերկիրն, եւ քառասունք էին այսոքիկ՝ տարի յաւր եդեալ քառասնամեա կալաւ զնոսա յանապատին՝ոչ ումեք յայնցանէ, որ կատարեալ հասակ եւ խորհուրդ ունէին՝ մտանել յերկիրն արժանի արարվասն անհաւատութեանն իւրեանց, բայց երկուց, որք վկայեցին ժառանգութեանն՝ Յիսուսի որդւոյՆաւեա եւ Քաղեբայ որդեց Յեփոնեայ, եւ որք միանգամ փոքունքն եղեն՝ ոչ գիտելով զաջ կամզահեակ: Արդ ամենայն թերահաւատ ժողովուրդն վախճանեցան եւ սպառեցաւ յանապատին՝սակաւ սակաւ արժանիս թերահաւատութեանն կրեալ. Իսկ մանկունքն աճեցեալք ի քառասնամենի՝լցեալ կատարեցին զթիւ մեռելոցն։

XXVII.

And when they were near the land that God had promised to Abraham and his descendants, Moses chose a man from each tribe and sent them to surveil the land and its cities and the inhabitants of those cities. Then God revealed to him the name that alone could save believers; and Moses changed the name of one of those whom he had sent—Hoshea, the son of Nun—and named him Jesus (Numbers 13:17). Thus, he sent him forth with the power of the name in the belief that he would receive him back wholly by its guidance, which came to pass. And when they had gone and surveilled and examined the land, they returned, bringing with them a bunch of grapes.

But some of the twelve who had been sent to surveil the land cast all the people into fear and terror, saying that the cities were great and fortified, and that the sons of giants dwelt there (Numbers 13:33), so that it was not possible for them to take that land. And when this happened, all the people wept in doubt as to whether there is a God who would grant them strength and bring everyone under obedience. And they spoke ill of the land as not being good and worthy of endangering oneself for. But two of the twelve—Jesus the son of Nun, and Caleb the son of Jephunneh—tore their clothes because of the evil that was done, and pleaded with the people not to abandon themselves or become discouraged, for God had given everything into their hands, and the land was very good. And when the people did not believe this, instead remaining in the same unbelief, God poured them out on their way and led them astray to be afflicted in the desert. And as many days as they had taken to go, surveil the land and return (which was 40 days), [God] set a year for a day, keeping them in the desert for 40 years; and because of their unbelief, none of them who were of age and of sound mind were considered worthy to enter the land, except for the two who had testified of the inheritance—Jesus the son of Nun and Caleb the son of Jephunneh—and those who were little, not knowing right from left. So all the doubters perished in the desert, little by little bearing the merits of their doubt, but the children grew up in the course of forty years and filled up the number of the dead.